مقايسه‌هاي بسياري بين انوکساپارين و هپارين معمولي (unfractionated) در حين انجام مداخله کرونري از راه پوست (PCI) انجام شده ولي هيچ‌کدام از قدرت کافي براي تعيين تفاوت‌هاي احتمالي اين دو روش از نظر مرگ‌ومير و بي‌خطري، برخوردار نبوده‌اند. از اين رو، علي‌رغم شواهد محدود (سطح C) به نفع اثربخشي هپارين معمولي در حين PCI، اکثر راهکارها همچنان مصرف هپارين معمولي را به عنوان يک توصيه درجه I حين PCI پيشنهاد مي‌دهند.

اين پژوهشگران اقدام به تجميع داده‌هاي 23 مطالعه کردند که به مقايسه انوکساپارين با هپارين معمولي حين PCI پرداخته بودند. از ميان 30966 بيمار واردشده به اين تحليل، 10243 نفر (1/33%) تحت PCI اوليه به دليل انفارکتوس ميوکارد همراه با بالا رفتن قطعه ST 8750 نفر (2/28%) تحت PCI ثانويه پس از فيبرينوليز، و 11973 نفر (7/38%) تحت PCI برنامه‌ريزي‌شده به دليل آنژين پايدار يا سندرم‌هاي حاد کرونري بدون بالا رفتن قطعه ST، قرار گرفته بودند. براي حدود 14 هزار بيمار انوکساپارين و براي حدود 17 هزار نفر هپارين معمولي تجويز شده بود. انوکساپارين با کاهش معني‌دار ميزان مرگ، انفارکتوس ميوکارد، عوارض انفارکتوس ميوکارد، و نيز خونريزي‌هاي عمده همراهي داشت. بيشترين ميزان کاهش مرگ و خونريزي‌هاي عمده در بيماراني مشاهده شد که تحت PCI اوليه قرار گرفته بودند.
اين يافته‌ها نشان‌دهنده بي‌خطري و کارآمدي بيشتر انوکساپارين در مقايسه با هپارين معمولي هستند. هيچ کدام از اين کارآزمايي‌ها به تنهايي کاهش معني‌دار مرگ‌ومير ناشي از انوکساپارين را نشان ندادند؛ ولي اندازه و ثبات منافع انوکساپارين در اين فرابررسي بزرگ در کنار هزينه پايين اين دارو، دلايل کاملا محکمي را براي توصيه انوکساپارين به جاي هپارين معمولي در حين PCI فراهم مي‌کنند. لازم است که کميته‌هاي تدوين راهکارها در بازنگري‌ بعدي راهکارهاي خود به اين شواهد توجه کنند.