اين كتاب مشتمل بر اطلاعات مهم ، مفید و کارآمد در خصوص کمک های اولیه ی مختلف میباشد كه مطالب آن توسط اینجانب محمدرضا سلطانی زرندی به کمک همسر گرامیم سرکار خانم عطیه جعفرزاده  جمع آوري و با نرم افزار کاتب جهت استفاده در گوشی های همراه تدوین شده است.به واسطه ی سادگی مطالب،استفاده از آن را به تمامی افراد توصیه مینماییم. عناوین اصلی: ضروریت کمک های اولیه ؛کمک های اولیه ی اورژانس؛ روش های نجات زندگی ؛مشکلات تنفسی؛ مشکلات قلبی و عروقی؛ زخم هاو خونریزی ها؛ صدمات استخوان ها ، مفاصل و عضلات؛ مشکلات دستگاه عصبی؛ صدمات و آسیب های محیطی؛ اشیاء و اجسام خارجی؛ مسمومیت،گازگرفتگی و گزیدگی؛ زایمان؛ مشکلات طبی
اجر معنوی حاصل از این تلاش ناچیز را به روح پدر بزرگوارم مرحوم حاج حسین سلطانی زرندی تقدیم میکنم.
جهت دریافت نسخه های اصلاح شده و سایر کتابهای اینجانب به سایت زیر مراجعه فرمایید:
www.hamketab.ir
خواهشمند است جهت بهبود کیفیت، نظرات اصلاحی خویش را به یکی از روشهای زیر به اطلاع مولف مجموعه برسانید:
ارسال پیامک به:
 09391992577
ارسال  رایانامه (ایمیل) به:
soltanizarandi@gmail.com
ثبت نظرات خود در:
mrszaj.blogfa.com
توجه:عناوین * دار دارای تصویر میباشند و به تدریج در نسخه های بعد این تصاویر کاملتر خواهند گردید.

دریافت نرم افزار از سایت همکتاب

دریافت نرم افزار از سایت همکتاب

پرستار فردی است که در زمینه اصول علمی و مهارتهای حرفه‌ای مراقبت، درمان و آموزش بیماران تحصیل کرده و در آن مهارت داشته باشد.

هرچند در گذشته به تمام مراقبین بیماران و ناتوانان پرستار می گفتند ولی امروزه پرستار فردی است که دارای تحصیلات دانشگاهی در این زمینه است. در ایران پرستارانی در مقاطع تحصیلی کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا وجود دارند.

پرستار نمی‌تواند مرکز درمانی مستقلی داشته باشد بلکه در مراکز درمانی تاسیس شده مانند بیمارستان، درمانگاه و یا مطب عضوی از تیم درمانی است. در ایران سازمان نظام پرستاری به عنوان سازمان صنفی پرستاران می‌باشد.

پیشینه پرستاری در ایران

آموزش پرستاری در ایران، بخصوص برای زنان، همواره دچار مشکلاتی بوده است. بطور مثال تا دهه ۱۹۵۰ میلادی، آموزش پرستاری برای زنان در ایران یک تابوی اجتماعی محسوب می‌گردید.

نخستین موسسه‌ای که به زنان ایران آموزش پرستاری ارائه می‌داد بیمارستان پرزبترین آمریکاییان در تهران از سال ۱۸۹۳ بود. مدارس دیگری در رشت (۱۹۲۴)، همدان (۱۹۲۷)، و کرمانشاه (۱۹۳۱) سپس تاسیس گردیدند. در سال ۱۹۳۶ بود که دانشگاه‌های کشور همانند مشهد، تبریز، و تهران آموزش پرستاری مدرن را در ایران آغاز کردند. دانشگاه شیراز نیز کار خود را در سال ۱۹۳۷ آغاز کرد. مدیریت و تدوین دوره‌های این موسسات بنا بر درخواست وزارت آموزش عالی کشور تماما بر عهده متخصصین پرستاری از آمریکا واگزار گردید.

در سال ۱۹۵۶، نخستین کنفرانس سرتاسری آموزش پرستاری در ایران برگزار گردید که منشا بسیاری از سیاستگذاری‌های آتی را باعث شد.

در سال ۱۹۶۹، ۱۴ موسسه آموزش عالی در ایران رشته پرستاری را ارائه می‌کردند، اما تنها دانشگاه شیراز دوره چهارساله پرستاری ارائه می‌داد. دانشگاه شیراز به ویژه در زمینه آموزش پرستاری در کشور پیشرو بود و نخستین دانشگاهی بود که به پرستاران پروانه حرفه‌ای اعطا می‌کرد. همچنین تنها در دانشگاه شیراز بود که آموزش پرستاری به زبان انگلیسی ارائه می‌گردید.

منبع: ویکی پدیا